Pinnacle یک واژه انگلیسی است که به معنای قله، بلندترین نقطه، اوج و ارتفاع بالا است. تلفظ این واژه به صورت /ˈpɪnəkl/ انجام می‌شود.
کاربردهای این واژه در زبان انگلیسی بسیار گسترده است. به عنوان مثال، می‌توان به معنای واقعی آن به عنوان یک قله یا بلندترین نقطه در کوهستان، استفاده اشاره کرد. همچنین، این واژه به معنای اوج موفقیت، شهرت، قدرت و تلاش برای رسیدن به بالاترین سطح ممکن نیز به کار می‌رود.
مترادف های این واژه عبارتند از: summit، peak، top، height، crest، vertex، acme، zenith، climax و apex. متضاد های آن شامل: nadir، bottom و base می‌شوند.
ریشه شناسی این واژه به قرن چهاردهم بازمی‌گردد و از واژه‌ی فرانسوی pinnacule به معنای قله یا برج بلند، الهام گرفته است.
اولین مورد استفاده از این واژه در ادبیات انگلیسی در قرن چهاردهم ثبت شده است. به عنوان مثال، در شعری از چاسر، این واژه به معنای قله یا بلندترین نقطه در کوهستان به کار رفته است:
“`
And on the Pinnacle of that Mountaine
Satt a Castle fayre and wyde
“`
در گرامر، این واژه به عنوان یک اسم مفرد به کار می‌رود و می‌تواند با صفت‌های مختلفی مانند high، tall، great و… ترکیب شود. به عنوان مثال:
– The mountain peak was covered in snow.
– She reached the pinnacle of her career.
– The company has reached the pinnacle of success.
