قانون اول نیوتن، که به طور عمومی به عنوان قانون حفظ حالت حرکت نیز شناخته می‌شود، یکی از سه قانون اساسی در علم فیزیک است که توسط عالم بزرگ اسحاق نیوتن در سال 1687 معرفی شد. این قانون بیان می‌کند که یک جسم بازمانده از نیروهای خارجی، در صورت عدم تداخل با سایر اشیا، در حالت سکون یا حرکت با ثابت در خط راست باقی می‌ماند.
به طور ریاضی، قانون اول نیوتن به شکل زیر بیان می‌شود: «هر جسمی که در حالت سکون باشد، تمایل دارد در حالت سکون باقی بماند و هر جسمی که در حالت حرکت خطی یا حرکت منحنی باشد، تمایل دارد در حالت حرکت با سرعت ثابت یا حرکت منظم باقی بماند تا زمانی که نیروی خارجی بر روی آن اثر گذار باشد».
این قانون، به عنوان یکی از اصول اساسی در فهم و توصیف حرکت جسم‌ها در فیزیک کلاسیک استفاده می‌شود. با توجه به این قانون، می‌توان مسیر و سرعت هر جسم را در حالت های مختلف محاسبه کرده و تغییرات آن را پیش‌بینی کرد. قانون اول نیوتن، جنبه‌های مهمی از حرکت جسم ها را مطالعه می‌کند و اساسی برای قوانین دیگر نیوتن، مانند قانون دوم نیوتن (قانون تغییر حرکت) و قانون سوم نیوتن (قانون عکس و برعکس نیرو) است.
در کل، قانون اول نیوتن یکی از اصول اساسی در فیزیک است که به ما اجازه می‌دهد بر دینامیک جسم‌ها تأمل کنیم و حرکت آنها را درک کنیم.
